فرخی آزادی

آن زمان که بنهادم، سر به پای آزادی

دست خود ز جان شستم، از براي آزادی

تا مگر به دست آرم، دامن وصالش را

مي دوم به پاي سر، در قفای آزادی

با عوامل تکفیر صنف ارتجاعی باز

حمله می کند دایم بر بنای آزادی

در محيط طوفان زای، ماهرانه در جنگ است

ناخدای استبداد، با خدای آزادی

شیخ از آن کند اصرار بر خرابی احرار

چون بقای خود بیند در فنای آزادی

دامن محبت را، گر کنی ز خون رنگين

می توان ترا گفتن، پيشوای آزادی

"فرخی" ز جان و دل، می کند در اين محفل

دل نثار استقلال، جان فدای آزادی

از فرخی شب چو در بستم و مست از می نابش کردم

شب چو در بستم و مست از می نابش کردم

ماه اگر حلقه بدر کوفت جوابش کردم

ديدی آن ترک ختا دشمن جانست مرا

گر چه عمری به خطا دوست حسابش کردم

منزل مردم بيگانه چو شد مردم چشم

آن قدر گريه نمودم که خرابش کردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع

آتشی در دلش افگنده و آبش کردم

غرق خون بود و نمی مُرد زحسرت فرهاد

خواندم افسانه شيرين و خوابش کردم

دل که خونابه ی غم بود و جگر گوشه ی دهر

بر سر آتش جور تو کبابش کردم

زندگی کردن من مردن تدريجی بود

آنچه جان کند تنم عمر حسابش کردم

فرخی يزدی

مولوی مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم
دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا
زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم
گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای
رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم
گفت که سرمست نه‌ای رو که از این دست نه‌ای
رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم
گفت که تو کشته نه‌ای در طرب آغشته نه‌ای
پیش رخ زنده کنش کشته و افکنده شدم
گفت که تو زیرککی مست خیالی و شکی
گول شدم هول شدم وز همه برکنده شدم
گفت که تو شمع شدی قبله این جمع شدی
جمع نیم شمع نیم دود پراکنده شدم
گفت که شیخی و سری پیش رو و راهبری
شیخ نیم پیش نیم امر تو را بنده شدم
گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهم
در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدم
گفت مرا دولت نو راه مرو رنجه مشو
زانک من از لطف و کرم سوی تو آینده شدم
گفت مرا عشق کهن از بر ما نقل مکن
گفتم آری نکنم ساکن و باشنده شدم
چشمه خورشید تویی سایه گه بید منم
چونک زدی بر سر من پست و گدازنده شدم
تابش جان یافت دلم وا شد و بشکافت دلم
اطلس نو بافت دلم دشمن این ژنده شدم
صورت جان وقت سحر لاف همی‌زد ز بطر
بنده و خربنده بدم شاه و خداونده شدم
شکر کند کاغذ تو از شکر بی‌حد تو
کمد او در بر من با وی ماننده شدم
شکر کند خاک دژم از فلک و چرخ به خم
کز نظر وگردش او نورپذیرنده شدم
شکر کند چرخ فلک از ملک و ملک و ملک
کز کرم و بخشش او روشن بخشنده شدم
شکر کند عارف حق کز همه بردیم سبق
بر زبر هفت طبق اختر رخشنده شدم
زهره بدم ماه شدم چرخ دو صد تاه شدم
یوسف بودم ز کنون یوسف زاینده شدم
از توام ای شهره قمر در من و در خود بنگر
کز اثر خنده تو گلشن خندنده شدم
باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان
کز رخ آن شاه جهان فرخ و فرخنده شدم

از هاتف اصفهانی

چشم دل باز کن که جان بینی

آنچه نادیدنی است آن بینی

گر به اقلیم عشق روی آری

همه آفاق گلستان بینی

بر همه اهل آن زمین به مراد

گردش دور آسمان بینی

آنچه بینی دلت همان خواهد

وانچه خواهد دلت همان بینی

بی‌سر و پا گدای آن جا را

سر به ملک جهان گران بینی

هم در آن پا برهنه قومی را

پای بر فرق فرقدان بینی

هم در آن سر برهنه جمعی را

بر سر از عرش سایبان بینی

گاه وجد و سماع هر یک را

بر دو کون آستین‌فشان بینی

دل هر ذره را که بشکافی

آفتابیش در میان بینی

هرچه داری اگر به عشق دهی

کافرم گر جوی زیان بینی

جان گدازی اگر به آتش عشق

عشق را کیمیای جان بینی

از مضیق جهات درگذری

وسعت ملک لامکان بینی

آنچه نشنیده گوش آن شنوی

وانچه نادیده چشم آن بینی

تا به جایی رساندت که یکی

از جهان و جهانیان بینی

با یکی عشق ورز از دل و جان

تا به عین‌الیقین عیان بینی

که یکی هست و هیچ نیست جز او وحده لااله الاهو
"هاتف اصفهانی"

شعری از رهی معیری همت مردانه

همت مردانه

در دام حادثات ز کس یاوری مجوی

بگشا گره به همت مشکل گشای خویش

سعی طبیب موجب درمان درد نیست

از خود طلب دوای مبتلای خویش

گفت آهویی به شیر سگی در شکارگاه

چون گرم پویه دیدش اندر قفای خویش

کای خیره سر بگرد سمندم نمی رسی

رانی و گر چو برق به تک بادپای خویش

چون من پی رهایی خود می کنم تلاش

لیکن تو بهر خاطر فرمانروای خویش

با من کجا به پویه برابر شوی از آنک

تو بهر غیر پویی و من از برای خویش

برعزم حویش تکیه کن ار ثابت رهی

واماند آنکه تکیه کند بر عصای خویش
__________________

Cles de l'actualité

Les peintres ont commencé à peindre le sommet du Chalon Sombrero situé à 4700 m d'altitude. Photo : AFP/ Dan Collyns

Que dit l’@ctu ?
Situé à 4 700 mètres d’altitude, au Pérou (Amérique latine), le Chalon Sombrero abrite un glacier dont la surface fond comme neige au soleil... Le réchauffement climatique a peu à peu fait disparaître cette étendue gelée. En trois ans, le Chalon Sombrero a perdu 30 % de sa surface.
Pour limiter la fonte du glacier, un ingénieur, Eduardo Gold, a eu l’idée de peindre son sommet en blanc. Pourquoi ? Tout part d’un constat : les couleurs sombres attirent la chaleur, le blanc, en revanche, réfléchit les rayons du soleil et repousse ainsi la chaleur du sol. En utilisant cette couleur, l’ingénieur espère retenir le froid indispensable à la survie du glacier.
Le projet est 100 % écolo. Pas question d’utiliser de la peinture chimique. Le blanc est obtenu à partir de chaux fabriquée sur place, avec des produits naturels. Après le Chalon Sombrero, les « peintres » s’attaqueront à deux autres sommets du Pérou.
Cette initiative est porteuse d’espoir pour les populations de la région. Le glacier sert en effet de réservoir d’eau pour de nombreux villages. La renaissance du glacier permettrait aux habitants de continuer la culture agricole et l’élevage de leurs moutons dont ils vendent la laine.
Parmi les scientifiques, beaucoup sont sceptiques et doutent de l’efficacité d’un tel projet. Il fait pourtant partie des « 100 idées pour sauver la planète » élues par la Banque mondiale, qui finance les heures de peinture. Si le projet est efficace, il pourrait être repris dans d’autres endroits du globe menacé par le réchauffement climatique.
D’où ça vient ?
Un trompe-l’œil est une peinture qui, de loin, donne l’illusion de la réalité. L’art du trompe-l’œil est pratiqué depuis l’Antiquité. On emploie aujourd’hui cette expression pour désigner quelque chose dont l’apparence peut être trompeuse.
La question du jour : Dans quel pays d’Amérique latine se situe le Chalon Sombrero dont le sommet est repeint en blanc par les scientifiques ? 1- Brésil2- Colombie3- PérouPour aller plus loin :Voir la vidéo du projet.Coline Arbouet


le 06 juillet 2010
Bénédicte Boucays 3 commentaires-->

La crise

Des anti-G20 lors d'une manifestation à Toronto au Canada.(© Scott Olson/Getty Images/AFP)









Le G20 a fait chou blanc !
L’expression du jour : « faire chou blanc »
Les dirigeants des 20 pays les plus puissants du monde se sont réunis à Toronto (Canada) les 26 et 27 juin à l’occasion du G20 (groupe des 20). Cette année, le but de ce sommet était de trouver des solutions à la crise mondiale, dont on entend parler tous les jours. Bilan des deux journées : pas de décisions capitales et de nombreuses manifestations anti-G20 !

1jour1actu te propose un dossier spécial afin de comprendre le b.a.-BA de cette crise !
Que dit l’@ctu ? En terminer avec la crise, voilà l’objectif que s’était fixé le G20 pour son sommet qui se tenait à Toronto les 26 et 27 juin. Les 20 États présents se sont mis d’accord sur la nécessité de relancer l’économie et de réduire leur endettement d’ici à 2013.
Le but étant de trouver des solutions pour dépenser moins d’argent. Mais, en réalité, ils n’ont aucune obligation de résultat, puisque le G20 n’a pas le pouvoir d’imposer quoi que ce soit à des pays. Il peut juste les inciter à prendre des mesures. C’est justement ce qui pose problème. Chaque année, à l’issue de ce sommet les conclusions sont les mêmes : beaucoup de bruit pour rien !
Manifestations au sommet De nombreuses manifestations ont eu lieu autour du G20 pendant deux jours. Les associations et organisations anti-G20 reprochent à ce sommet de coûter très cher et de ne donner aucun résultat. Par leurs actions, ces manifestants veulent inciter les chefs d’État à prendre les bonnes décisions afin de réduire les inégalités dans le monde. Cette année, 600 opposants ont été arrêtés par la police.
Les membres du G20 se sont donné rendez-vous en novembre 2010 à Séoul, en Corée du Sud, pour un nouveau sommet.
-----L’expression du jour : « faire chou blanc »L’origine de l’expression « faire chou blanc » semble provenir de la région du Berry. En dialecte berrichon, au XVIe siècle, un « coup » se disait « choup ». Au jeu de quilles, lorsque le coup était nul, sans résultat, on disait « faire un choup blanc ». L’expression pourrait aussi venir de la fumée blanche produite par des coups de feu. On parlait alors de « coup blanc ». Mais quelle que soit son origine, « faire chou blanc » signifie aujourd’hui « échouer » ou « ne rien donner ». -----
Le dico du jour :*G20 : Le G20 a été créé en 1999 avec pour objectif de stabiliser l’économie mondiale. 20 États les plus puissants du monde (l’Union européenne compte pour un État) se réunissent pour discuter des problèmes économiques : Allemagne, Canada, États-Unis, France, Royaume-Uni, Italie, Japon, Russie, Afrique du Sud, Arabie saoudite, Argentine, Australie, Brésil, Chine, Corée du Sud, Inde, Indonésie, Mexique, Turquie et Union européenne.
-----La question du jour : Dans quel pays s’est tenu le G20, cette année ? 1. Canada2. États-Unis3. Mexique
Coline Arbouet
le 30 juin 2010
Bénédicte Boucays 3 commentaires-->


Les derniers articles de la rubrique

La crise

Retrouve d'autres articles sur la crise dans le dossier de la semaine.
Comment sortir de cette crise ?
Dès 2007, des solutions d’urgence ont été prises pour sortir le système bancaire de cette situation. Dans un premier temps, les États et les banques centrales (banques des banques) ont fourni de l’argent aux banques et aux entreprises pour qu’elles puissent continuer à fonctionner.
« Pour stimuler la production, les États ont prêté de l’argent aux fabricants. En France, cela a surtout été le cas dans le secteur automobile. Aux États-Unis, l’État a injecté 1 trillion de dollars ! C’est 1000 milliards de dollars ! », précise André Fourçans, économiste.
Comment trouver l’argent ?
Pour trouver cet argent, les États se sont endettés : ils ont donné plus d’argent qu’ils n’en possédaient. Pour cela, ils ont emprunté à des banques ! Mais ces États ont tellement dépensé qu’ils n’ont pas pu rembourser l’argent emprunté aux banques. C’est notamment ce qui est arrivé à la Grèce en avril dernier !
Pour pouvoir rembourser, il faut soit produire plus pour vendre plus, soit faire des économies. Difficile de produire plus et d’être sûr de vendre plus dans une situation de crise. Les États ont donc décidé de diminuer leurs dépenses. Ils ont pris des mesures pour mettre de l’argent de côté pour pouvoir rembourser les banques.
« Parmi ces mesures, il y a la baisse des salaires des fonctionnaires (salariés qui sont payés par l’État : professeurs, infirmiers, policiers, etc .), moins de dépenses pour construire des ponts ou autres infrastructures, l’augmentation de l’âge de départ à la retraite pour que les personnes travaillent plus longtemps, des impôts nouveaux, etc », détaille André Fourçans.
Il est encore trop tôt pour savoir si ces solutions sauveront l’économie mondiale de la crise. Les 20 États les plus puissants du monde se sont réunis fin juin à Toronto, au Canada, pour faire un point et trouver de nouvelles solutions…
le 06 juin 2010
Bénédicte Boucays 3 commentaires-->

La crise

Retrouve d'autres articles sur la crise dans le dossier de la semaine.
1- Qu’est-ce que la crise précisément ?
On parle de crise économique ou de récession quand un pays voit sa production de biens diminuer pendant six mois. Plus largement, le terme « crise » est aujourd’hui utilisé pour désigner une situation économique difficile.
La crise économique, qui dure depuis 2007, est considérée comme la plus importante, depuis celle de 1929 et des années qui ont suivi. Le chômage (situation dans laquelle se trouve une personne qui n’a plus de travail) avait beaucoup augmenté, tandis que la production de biens diminuait.
Depuis 1929, il y a eu de nombreuses autres crises, mais celle d’aujourd’hui est la plus importante en termes de diminution de la production de biens.
2- Quel a été l’élément déclencheur de cette crise ?
L’étincelle a jailli des États-Unis avec la crise des subprimes : des prêts accordés par les banques pour permettre à des personnes ayant peu de moyens de s’offrir un logement. En 2007, les logements ont perdu de leur valeur. Ceux qui étaient devenus propriétaires grâce aux prêts se sont donc appauvris. Ils ne pouvaient plus rembourser les banques qui se sont alors retrouvées dans une situation très difficile.
Pour accorder ces prêts aux clients, les banques américaines ont emprunté à des banques aux quatre coins du monde. La crise, partie des Etats-Unis, s’est donc propagée dans le monde entier.
Dans cette situation,les banques ont décidé de moins prêter. Lorsque les gens ont constaté que les banques ne prêtaient plus d’argent, ils ont moins acheté de biens : voiture, vêtements, CD, livres, ordinateurs, etc. De leur côté, par peur de moins vendre, les entreprises ont moins fabriqué de biens ! Or, ce qui fait la richesse d’un pays, c’est sa production de biens.


le 05 juin 2010
Bénédicte Boucays

La crise

Retrouve d'autres articles sur la crise dans le dossier de la semaine.
Les pays produisent et achètent des biens
Chaque pays produit des biens : de la nourriture, des voitures, des ordinateurs, des vêtements, des machines, des logements. Ces biens sont ensuite vendus dans le pays qui les a fabriqués ou dans un pays étranger.
Par exemple, la France ne produit pas de gaz qui sert à se chauffer ou à faire la cuisine. Alors, elle l’achète dans d’autres pays comme la Russie. À l’inverse, la France produit de l’électricité qu’elle vend à d’autres pays.
Ces achats et ces ventes sont des échanges commerciaux. Aujourd’hui les biens circulent sur toute la planète. C’est pourquoi l’économie d’un pays dépend de l’économie des autres pays.
Plus un pays produit de biens, plus il vend ces biens, et plus il est riche. On dit alors de ce pays qu’il est en période de croissance.
À l’inverse, il est en perte de croissance quand il produit moins et qu’il vend moins !

Le rôle des banques
Comment fonctionnent les banques ? Avant, les gens cachaient leur argent sous leur matelas pour le conserver ! Aujourd’hui, la plupart des gens déposent l’argent qu’ils gagnent dans une banque, dont le premier rôle est de protéger et de conserver cet argent.
Mais
les banques ont aussi un autre rôle : celui de prêter de l’argent aux personnes pour leur permettre de s’acheter un logement par exemple. Elles leur font une avance. C’est qu’on appelle un crédit.
Pour prêter cet argent, la banque emprunte elle-même de l’argent à une autre banque. Et ce dans le monde entier. Par conséquent, quand une banque aux États-Unis a des difficultés, cela peut avoir des répercussions à l’autre bout du monde.


le 01 juin 2010
Bénédicte Boucays 3 commentaires-->

La crise

Retrouve d'autres articles sur la crise dans le dossier de la semaine.
Banque : au Moyen Âge, à l’entrée des villes commerçantes, des personnes étaient chargées de peser et de vérifier les pièces de monnaie qui s’échangeaient entre acheteurs et vendeurs. Pour cela, ils s’installaient sur un banc. C’est de là que vient le mot « banque ». Une banque est un établissement qui fait des opérations financières : elle réceptionne l’argent des clients. Elle conserve cet argent et donne des moyens de paiement au client (chèque, billet, carte bleue). Par ailleurs, la banque peut faire crédit aux clients qui le souhaitent.
Chômage : ce terme est apparu au XIIIe siècle ; on est au chômage quand on a perdu son travail. Un chômeur est une personne qui se trouve dans cette situation.
Croissance : vient du mot latin « crescentia », c’est un accroissement, une augmentation, un développement. En économie, on parle de croissance lorsque la production de biens augmente sur une longue période.
Crédit : vient du verbe latin « credere » qui signifie « croire » ; c’est avoir confiance en quelqu’un, en quelque chose. En économie, un crédit est une somme d’argent prêtée à un client. La banque fait « confiance » à son client pour qu’il rembourse cette somme.
Déficit : vient du verbe latin « deficit » qui signifie « il manque ». Quand il s’agit de déficit budgétaire, c’est ce qu’il manque pour conserver l’équilibre entre les recettes et les dépenses pour ne pas être endetté. Autrement dit, un État est dans cette situation lorsqu’il manque de finances pour que son budget soit à l’équilibre.
Dette : vient du latin « debita », qui vient lui-même du verbe « debere » qui signifie « devoir » ; c’est ce qu’une personne doit à une autre. En économie, une dette est une somme d’argent empruntée à quelqu’un ou à un organisme financier, qu’on est obligé de rembourser.
Économie : vient du latin « oeconomia » et du grec « oikonomia », qui signifie « organisation ». C’est l’ensemble des activités d’un pays relatives à la production, à la distribution et à la consommation des richesses. « Faire des économies » désigne aussi le fait de dépenser moins d’argent pour pouvoir en mettre de côté et s’en servir plus tard.
Récession : désigne un ralentissement de l’activité économique.
Subprime : est un terme qui vient des Etats-Unis ; il s’agit de prêts immobiliers accordés à des personnes ayant des revenus modestes, pour qu’elles puissent s’offrir un logement.

Les mots français

grasse matinée

D’où ça vient ?
Déjà, au xvie siècle, on disait « dormir la grasse matinée ». En latin, « crassus », l’origine du mot « gras », signifie « épais ». L’expression « faire la grasse matinée » évoque le fait de rester longtemps dans l’« épaisseur du sommeil ». Une autre explication est possible : dans les années 1600, on considérait qu’une femme était belle lorsqu’elle était ronde. Or, le fait de se prélasser longtemps au lit le matin permettait de « faire du gras » !

واژه ها

اسوه = پیشوا

چالنگ = چست و چالاک چیره دست

شعر

گر حکم شود که مست گیرند

در شهر هر ان چه هست گیرند

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکی است
نوشته شده توسط: اکبر داودی نوع مطلب :اشعار عرفانی و پندآموز ،
ارسال به
پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکی استحرم ودیر یکی سبحه و پیمانه یکی استاین همه جنگ و جدل حاصل کوته نظری استگر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکی استهر کسی قصه شوقش به زبانی می خواندچون نکو مینگرم حاصل افسانه یکی استاین همه شکوه ز سودای گرفتاران استورنه از روز ازل دام یکی دانه یکی استره هر کس به فسونی زده ان شوخ ار نهگریه نیمه شب و خنده مستانه یکی استگر زمن پرسی از ان لطف که من می دانماشنا بر در این خانه و بیگانه یکی استهیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادندبهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکی استعشق اتش بود و خانه خرابی داردپیش اتش دل شمع وپر پروانه یکی استگر به سر حد جنونت ببرد عشق عمادبی وفایی و وفاداری جانانه یکی استغزلی از عماد خراسانی

عماد خراسانی

پيش ما سوختگان، مسجد و ميخانه يكيست عماد خراسانی* گردآورنده: علي‌اكبر جعفري jafari545@yahoo.com
حجم 1.39MB
پيش ما سوختگان، مسجد و ميخانه يكيست حرم و دير يكي، سبحه و پيمانه يكي است
اينهمه جنگ و جدل حاصل كوته‌نظريست گر نظر پاك كني، كعبه و بتخانه يكيست
هر كسي قصه شوقش به زباني گويدچون نكو مي‌نگرم، حاصل افسانه يكيست
اينهمه قصه ز سوداي گرفتارانستورنه از روز ازل، دام يكي، دانه يكيست
ره هركس به فسوني زده آن شوخ ار نهگريه نيمه شب و خنده مستانه يكيست
گر زمن پرسي از آن لطف كه من مي‌دانمآشنا بر در اين خانه و بيگانه يكيست
هيچ غم نيست كه نسبت به جنونم دادندبهر اين يك دو نفس، عاقل و فرزانه يكيست
عشق آتش بود و خانه خرابي داردپيش آتش، دل شمع و پر پروانه يكيست
گر به سرحد جنونت ببر عشق عمادبي‌وفايي و وفاداري جانانه يكيست

شرح حال عماد خراساني
عمادالدين حسنی برقعی ، معروف به عماد خراسانی شاعر مشهور خراسان در سال ۱۳۰۰ و در مشهد به دنيا آمد و از دوازده سالگی سرودن شعر را آغاز کرد, در جوانی "شاهين" تخلص می کرد. سپس تخلص " عماد" را برگزيد. او زندگی سراسر عاسقانهيی داشت و همين عشق و شوريدگی غزلهای او را بر سر زبانها انداخت. عماد يک بار در زندگیاش ازدواج کرد اما همسرش هشت ماه بعد درگذشت. او از سال ۱۳۳۱ در تهران ساکن شد و تا آخر عمرش تنها زندگی کرد. «مهدی اخوان ثالث» که يکی از دوستان صميمی عماد بود در مقدمهيی بر کتاب «ورقی چند از ديوان عماد» شرح حال و زندگی کاملی از عماد را نوشته است که اين کتاب تاکنون بارها با همان مقدمه تجديد چاپ شده است.پرويز خائفی يکی از غزلسرايان معاصر، عماد خراسانی را يکی از معتبرترين چهرههای غزل معاصر دانسته و گفت: در دورهيی که غزل در ادبيات ما شرايط خاصی داشت و به سکون و سرگردانی رسيده بود، «محمد حسين شهريار» ، «حسن رهی معيری» و «عماد خراسانی» هر کدام با زبان و بيان خاص خودشان در پی غزل اصيل و سنتی رفتند. در ضمن اينکه عماد با حفظ ساختار و استحکام شعر کهن، حالاتی را ارايه میدهد که قابل توجه است و درد جامعه امروز را میشناسد. خائفی درباره زندگی و شعر عماد گفت: نکته مهم در غزل عماد، تجلی دردها، ناراحتیها و سرخوردگیهايی است که او در زندگیاش با آنها روبرو بوده است. او اصالت غزل را حفظ میکرد و هيچ وقت از روی تفنن غزل نگفته است ، بلکه مفهوم غزل يعنی عشق و دوست داشتن را شناخته وبه کار میبرد. خائفی کار عماد را بالاتر از شهريار دانست و گفت: شهريار تراش خاص زبان فارسی را گاهی اوقات رعايت نمیکرد، ولی زبان عماد شفاف و تراش داده شده است. حسين منزوی نيز غزل عماد را غزلی بينابين دانسته و گفت: غزل عماد ضمن اينکه به ارزشهای کلاسيک پايبند است، از برخی فضاها و اصولهای تازه هم خالی نيست. غزل عماد عاشقانه است و کمتر از مضامين فلسفی و اجتماعی استفاده کرده است. منزوی گفت: غزل عماد، غزل و تغزل و حديث نفس است. البته طبيعی است که در سن و سال پيری مانند همه به شکايت از دنيا و مسائل آن بپردازد، اما غزل او مانند غزل سايه و يا نيستانی نيست که علاوه بر طرح مضامين شخصی و عاطفی، به مشکلات اجتماعی و مسائل زمانه نيز بپردازد.عماد خراسانی شاعر معاصر ايرانی صبح سه شنبه 28بهمن پس از يک دوره بيماری در 82 سالگی در تهران درگذشت.

يادى از عماد خراسانى و يك گفتگوى منتشر نشده - استاد از خودتان بگوييد، متولد چه سالى هستيد؟ در 1299 در مشهد متولد شدم؛ روزش معلوم نيست؛ مأمور ثبت روزش را معلوم نكرده؛ فقط نوشته 1299. در 3 سالگى مادرم‏مرحوم شد، در 6 سالگى پدرم. پدربزرگ و مادربزرگ زحمت من را قبول كردند. يك مزرعه داشتيم در 40 فرسخى مشهد، به اسم «كاهوخرمن» و خلاصه تحت سرپرستى پدربزرگ و مادربزرگ، بزرگ شدم. بعد از اينكه مرحوم شدند ديگر به خدا واگذار شدم؛ البته‏مادربزرگم تا اين اواخر زنده بود؛ درس خواندم ولى رياضياتم ضعيف بود و ضريب داشت؛ 52 نمره از فارسى و ديكته گرفته بودم وخلاصه بقيه‏اش را نتوانسته بودم از رياضيات نمره بياورم؛ اين بود كه تجديد شدم. آن وقت‏ها امتحان تجديدى 6 - 7 ماه بعد بود؛ دراختيار آنها بود. من هم نخواندم و زحمتى نكشيدم؛ خوب آدم وقتى زحمتى نكشد، نتيجه‏اى هم نمى‏برد. - استاد! شعر را از چه سالى شروع كرديد؟ از 9 سالگى تقريباً، البته آن‏هايى كه من مى‏گفتم شعر نبود، در آن روزگار. ولى دايى‏اى داشتم به نام «حسن على تقوى» براى اينكه من‏را تشويق كند خيلى زحمت مى‏كشيد؛ ميهمانى مى‏داد و به من تكليف شعر خواندن مى‏كرد؛ خوب من هم تشويق مى‏شدم. و آن زمان،خوب فرق شعر خوب را از بد نمى‏فهميدم چيزهايى مى‏گفتم. - آيا دايى شما، شما را پيش استادان شعر مى‏بردند، كه شعرتان را نشان بدهيد و عيب‏هايش را بگيرند؟ نه؛ فقط تشويقم مى‏كرد كه شعر بخوانم. - خودتان بعدها، با چه استادانى آشنا شديد و شعرتان را با آن‏ها كار كرديد؟ والله، استادى به آن صورت نداشتم، من خودم به ادبيات علاقه داشتم، دنباله‏اش را گرفتم؛ خوب به يك نتيجه‏اى هم رسيدم؛ ولى‏چندان خودم را قبول ندارم. - استاد! شما از 5 ميليون فرزند بيشتر داريد يا كمتر؟! خيلى كمتر. - فكر كنم بيشتر باشد؛ چون كسى نيست كه اهل كتاب باشد و استاد عماد خراسانى را نشناسد يا حتى، اصلاً نشناسد؛ولى وقتى شعرش را به هر زبانى بشنود؛ خوشش نيايد. والله، نسبت‏هايى به من دادند كه پسر عماد خراسانى...، من پسرى نداشتم؛ اصلاً فرزندى نداشتم؛ زنى كه گرفتم همان موقع مرحوم‏شد؛ اصلاً زنى نداشتم و فرزندى نداشتم و شعرى هم دارم با عنوان: به فرزند نداشته خويش... . - درباره ازدواجتان كمى بگوييد، جالب است. 24 - 25 ساله بودم كه ازدواج كردم، با يك خانمى كه تهران زندگى كرده بود و مشهد يك‏خرده‏اى از نظر امكانات زندگى مشكل بود؛ بعد او را برده بودند، مسجد، آب آنجا كثيف بوده يايك چنين چيزى... آمده بودند تهران، ميهمانخانه اجاره كرده بود آن‏ها خرجش را داشتند و تهران‏گذاشتنش مريض‏خانه و نتيجه‏اى نگرفتند و مرحوم شد. به رحمت خدا رفت ولى اصلاً از كارمن مطلع نبودند. تخلص من، اول، تا يك مدت كوتاهى «شاهين» بود. تا مدتى «عمادالدين‏برقعى»، سپس «عماد خراسانى» بود. آن هم «فريدون مشيرى» خدا بيامرز باعث شد و نام «عمادخراسانى» مشيرى برايم انتخاب كرد. - آقاى عماد! همين كه يك عده دوست دارند از اسم شما استفاده بكنند و خودشان رابه شما منتسب كنند علامت اين نيست كه شما در كارتان موفق بوديد؟ چرا، همين طور است. ولى خيلى از اين نسبت‏ها راضى نيستم. - چند سال پيش من اين خبر را ديدم كه نوشته بودند؛ استاد عماد خراسانى (دور ازجون شما) فوت كرده وقتى اين خبر را شنيديد چه حسى داشتيد؟ خنده‏ام گرفت، كه راجع به آدم زنده‏اى بنويسند كه فوت كرده ]الان‏[ آن خانم، خانم ]...[؟! يك‏همچنين چيزى، كتاب چاپ كرده؛ تحقيق نكرده، تنبلى كرده و تحقيق نكرده بود، ديگر آن خانم‏تحقيق نكرده وگرنه آن خانم من را مى‏شناخته. - ولى شما از شنيدن اين خبر خنديديد؛ حالا به نظر شما نسبت آدم‏ها با مرگ چگونه‏است و چيست؟ آدم‏ها مى‏آيند به دنيا و مى‏روند؛ مى‏گويد: از اينجا به كجا مى‏رويم‏ چرا آمديم و چرا مى‏رويم‏ شعر از من نيست از كس ديگر است. - از شعر شاعران جديد چيزى مى‏خوانيد؟ با شاعران جديد چه قدر آشنا هستيد؟ بله، با اخوان خيلى دوست بودم؛ يك عكسى هم هست با زن و فرزندش گرفتيم. آدم خيلى‏شوخ و با نمكى بود. آدم سير نمى‏شد از مصاحبتش. - دوستى شما با اخوان از راه شعر بود يا نه، دوستى‏اى بود كه بعد به شعرمى‏انجاميد؟ يعنى چون شاعر بوديد با هم دوست بوديد؟ بله خوب، خيلى نزديك فكر مى‏كرديم. - امّا او بيشتر در شعر نو فعاليت مى‏كرد و كمتر غزل مى‏سرود، ولى شما در زمينه‏ديگر، آيا بحث و مجادله در زمينه شعر با هم داشتيد؟ نخير، من از شعر نو اخوان خوشم مى‏آمد، وادارش مى‏كردم بخواند. - آيا اخوان شما را وادار نمى‏كرد شعر نو بگوييد؟ نه البته يك شعر بعد از مرحوم شدنش گفتم: زين سفر نامده رفتى به سفر بار دگر سفرى كش نبود دولت ديدار دگر آمده بود پيش من، من رفته بودم مشهد، همديگر را نديديم كه او مرحوم شد. - چرا از مشهد به تهران آمديد؟ در تهران چه كارهايى كرديد؟ وارد چه انجمنها ومحافل شعرى شديد و از چه كسانى تأثير گرفتيد؟ در سال 31 به تهران آمدم؛ اندكى در اين انجمن‏ها حاضر مى‏شدم ولى چيزى به آدم اضافه‏نمى‏كردند ممكن بود چيزى كم كنند ولى اضافه نمى‏كردند. - آيا در تهران جايى تدريس مى‏كرديد؟ كلاسى داشتيد؟ كسانى بودند كه از محضرشما استفاده بكنند و شعرشان را نشان بدهند؟ پاتوق شما كجاها بود؟ با اخوان بودم، از شعر نو هم خيلى دور نبودم. اخوان واقعاً شعر نيما را زنده كرد. در «زمستان»بهار بود. - رابطه شما با مرحوم نيما چگونه بود؟ يك شب او را ديدم و بعد از آن ديگر نديدم. - رابطه شما با دانشگاه چگونه بود، زمانى كه به تهران آمديد؛ آيا با محافل‏دانشگاهى رفت و آمد داشتيد؟ نخير، من آدمى منزوى بودم؛ خيلى با مردم حشر و نشر نداشتم. - بسيارى از ادبا و هنرمندان و بخصوص علما، كسانى كه اينگونه كار مى‏كنند،اساساً آدم‏هاى منزوى هستند؛ فكر مى‏كنيد چرا؟ شايد خوى و خصلت اينگونه اقتضا مى‏كند. - كسانى هم كه اين افراد را دوست دارند يك حقى دارند، دوست دارند اين افراد راببينند از محضرشان استفاده كنند، از آن‏ها ياد بگيرند آن حق چه مى‏شود؟! آن‏ها بايدبيايند اين افراد را كشف كنند؟! ياد گرفتن كه ندارد ولى اينگونه مجالس نشانه آن است كه به فكر افتاده‏اند. - اين به نظر شما خيلى دير نيست؟ خوب، دير هست. - ولى شما مقصر نيستيد؟! نخير. - كسانى كه بايد كشف كنند و بيايند و بگردند... بله؛ خيلى دير هست ولى خوب باز هم هر وقت اين قضيه را دنبال كنند به صلاح است. - استاد! زمانى كه شما منزوى بوديد تفريح‏گاههاى شما كجا بوده؟ حال مى‏گوييم‏درونگرا در حقيقت آيا مى‏رفتيد براى خودتان تفريحى بكنيد؟ مى‏رفتم مشهد باغ ملى‏اى داشت؛ آنجا مى‏رفتم و دوستان را مى‏ديدم. - در ايام جوانى در تهران چى؟ تهران كجا مى‏رفتيد. تهران تقريباً هيچ‏جا، دوستان مى‏آمدند خانه ما. گاهى ما مى‏رفتيم پيش دوستان، دور و برتهران، يك سفر هم رفتيم به لندن براى معالجه. - درباره مرحوم مشيرى و تخلصتان مى‏شود بيشتر بفرماييد. بله، روزنامه «ايران ما» شعر از ما چاپ مى‏كرد و بالايش مى‏نوشت عماد مشهدى، آن موقع‏آقاى مشيرى مجله روشنفكر را دا شت در صفحه هنريش ديدم يك غزل از من چاپ كرده وبالايش نوشته «عماد خراسانى» خوشم آمد از اين تخلص. اسم بنده، سيدعماد الدين برقعى‏است؛ و از ايشان تشكر كردم كه باعث شد كه از اين تخلص استفاده كنم.

Bungalow

Bungalow

1) Maison indiennebasse entourée de vérandas.

2) Petit pavillon en rez-de-chaussée.