شعر

جاهلان رانیست آگاهی زحال خویش

خفته دائم خویش رابیدارمی بیند به خواب

ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند.

بانگ و فریاد براری که مسلمانی نیست

distique

تا که رد سم اسبت گم کنند

ترکمانا نعل را وارونه زن

شعر متنوع

کرم های سبز کلیمانجارو!

پیشکش نامه :
نخست ، سروده ای از زنده یاد استاد اخوان ثالث را به خانم مهرپور پیشکش می کنم ، به سپاسداشت ِ یادکردشان از او .
جراحت
دیگر اکنون دیری و دوری ست کاین پریشان مرد این پریشان پریشانگرد در پس زانوی حیرت مانده ، خاموش است سخت بیزار از دل و دست و زبان بودن جمله تن ، چون در دریا ، چشم پای تا سر ، چون صدف ، گوش است لیک در ژرفای خاموشیناگهان بی اختیار از خویش می پرسد کآن چه حالی بود ؟ آنچه می دیدیم و می دیدند بود خوابی ، یا خیالی بود ؟خامش ، ای آواز خوان ! خامش در کدامین پرده می گویی ؟وز کدامین شور یا بیداد ؟با کدامین دلنشین گلبانگ ، می خواهی این شکسته خاطر پژمرده را از غم کنی آزاد ؟چرکمرده صخره ای در سینه دارد او که نشوید همت هیچ ابر و بارانشپهنه ور دریای او خشکید کی کند سیراب جود جویبارانش ؟با بهشتی مرده در دل ،‌کو سر سیر بهارانش ؟خنده ؟ اما خنده اش خمیازه را ماند عقده اش پیر است و پارینه لیک دردش درد زخم تازه را ماند گرچه دیگر دوری و دیری ست که زبانش را ز دندانهاش عاجگون ستوار زنجیری ست لیکن از اقصای تاریک سکوتش ، تلخ بی که خواهد ، یا که بتواند نخواهد ، گاه ناگهان از خویشتن پرسد راستی را آن چه حالی بود ؟دوش یا دی ، پار یا پیرار چه شبی ، روزی ، چه سالی بود ؟راست بود آن رستم دستان یا که سایه ی دوک زالی بود ؟

دوم ، بندی از « مینوی خرد » را به دوست ِ گرامی ام ، آقای فخرالدّین کاظمی ، او که بر زشتی نمی خندد ـ به آن که چو اویان در این زمانه کم یاب اند ـ پیشکش می کنم ؛ به یاد سخن هامان که خود می داند. ( هر چند نمی دانم که آیا به وبنوشت سر می زند یا نه. )
پرسید دانا از مینوی خرد
که خرد بهتر است یا هنر یا نیکی
مینوی خرد پاسخ داد
که خردی که با آن نیکی نیست ، آن را خرد نباید شمرد
و هنری که خرد با آن نیست ، آن را هنر نباید شمرد.

سه دیگر ، این چامه ی مولانا را به آقایان عرفان حکمتیار ( به گرامیداشت ِ رفتار و خوی و مرامش ) و داریوش کیوانی ( به سپاسگزاری از تلاش و زحمتش در تهران ، در نبود من ) پیشکش می کنم.
نگارا ! مردگان از جان چه دانند ؟
کلا غان قدر تابستان چه دانند ؟
بر ِ بیگانگان تا چند باشی ؟
بیا جان قدر تو ایشان چه دانند ؟
بپوشان فدّ خوبت را ز ایشان
که کوران سرو در بستان چه دانند ؟
خرامان جانب میدان خویش آ
مباش آن جا ، خران میدان چه دانند ؟
بزن چوگان خود را بر در ِ ما
که خامان لطف ِ آن چوگان چه دانند ؟
بهل ویرانه بر جغدان منکَر
که جغدان شهر آبادان چه دانند ؟
چه دانند ملک دل را تن پرستان ؟
گدایان طبع سلطانان چه دانند ؟
یکی مشتی از این بی دست و بی پا
حدیث ِ رستم دستان چه دانند ؟

چهارم ، سروده ای از زنده یاد فروغ فرّخزاد را به خانم مریم مقدّس ، به نمایندگی ِ همه ی دختران ِ هم دوره ، برای سپاسگزاری از پیامکشان پیشکش می کنم.
پرنده فقط یک پرنده بود
پرنده گفت : چه بویی چه آفتابی آه بهار آمده استو من به جست و جوی جفت خویش خواهم رفت پرنده از لب ایوان پرید / مثل پیامی پرید و رفت پرنده کوچک بودپرنده فکر نمی کردپرنده روزنامه نمی خواند پرنده قرض نداشت پرنده آدمها را نمیشناخت پرنده روی هوا و بر فراز چراغهای خطر در ارتفاع بی خبری می پرید و لحظه های آبی را دیوانه وار تجربه می کردپرنده آه فقط یک پرنده بود

در ستایش شب از ملک الشعرا بهار

در پایان ، یک چارانه از خیّام ِ جاودانیاد و چکامه ای از استاد ِ زنده یاد ، ملک الشعرا بها ر ، می نویسم ، برای پدرود.
چون حاصل آدمی در این جای دو در ،
جز درد دل و دادن ِ جان نیست دگر ،
خرّم دل آن که یک نفس زنده نبود
وآسوده کسی که خود نزاد از مادر!
**
« سکوت شب »
آشفت روز بر من از این رنج جانگزای
بخشای بر من ای شب آرام دیرپای
ای لکـّه ی سپید ز مغرب ، برو ، برو
وی کلــّه ی سیاه ، زمشرق برآ ، برآی
ای عصر، زرد خیمه ی تزویر برفکن
وی شب سیاه چادر انصاف برگشای
ای لیل مظلم از در فرغانه وامگرد
وی صبح کاذب از پس البرز برمیای
ای تیره شب به مژ ّه ی غم ، خواب خوش بباف
وی خواب خوش به زلف امل مشک تر بسای

من خود به شب پناه برم ز ازدحام روز
دو گوش و چشم بسته ز غولان هرزه لای
چون بر شود ز مشرق ، تیغ کبود شب
مغرب به خون روز کشد دامن قبای
زآشوب روز وارهم اندر سکوت شب
با فکرتی پریشان ، با قامتی دو تای
چون آفتاب خواست کشد سر ز تیغ کوه
چونان بود که بر سر من تیغ سرگرای
گویم شبا ، به صد گهر آبستنی ولیک
چندان دوصد ز دیده فشانم تو را ، مزای
ای تیغ کوه ، راه نظر ساعتی ببند
وی پیک صبح ، در پس کـُه لحظه ای بپای
ای زرد چهره صبح دغا ، وصل کم گزین
وی لعبت شب شبه گون ، هجر کم فزای

با روز دشمنم که شود جلوه گر به روز
هر عجز و نامرادی ، هر زشت و ناسزای
من برخی ِ شبم که یکی پرده افکند
بر قصر پادشاه و به سر منزل گدای
دهر هزار رنگ نمایان شود به روز
با جلوه های ناخوش و دیدار بدنمای
گوش مراد را خبر زشت ، گوشوار
چشم امید را نگه شوم ، سرمه سای
آن نشنود مگر سخن پست نابکار
این ننگرد مگر عمل لغو نابجای
لعنت به روز باد و بر این نامه های روز
واین رسم ژاژخایی و این قوم ژاژخای
ناموس ملک در کف غولان شهر ری
تنظیم ری به عهده ی دیوان تیره رای
قومی همه خسیس و به معنی کم از خسیس
خلقی همه گدای و به همّت کم از گدای
یکسر عنود و بر شرف و عز گشاده دست
مطلق حسود و بر زبر حق نهاده پای
هر بامداد از دل و چشم و زبان و گوش
تا شامگاه خون خورم و گویم ای خدای!
از دیده بی سرشک بگریم به زارزار
واز سینه بی خروش بنالم به های های
اشکی نه و گذشته ز دامان سرشک خون
بانگی نه و گذشته ز کیوان فغان وای
بیتی به حسب حال بیارم از آن چه گفت
مسعود سعد سلمان در آن بلند جای
« گردون به درد و رنج مرا کشته بود اگر
پیوند عمر من نشدی نظم جان فزای »

مردم گمان برند که من در حصار ری
مسعودم و ستاره ی سعد است رهنمای
داند خدای کاصل سعادت بوَد اگر
مسعودوار سر کنم اندر حصار نای
تا خود در این کــُریچه ی محنت به سر برم
یک روز تا به شام بدین وضع جانگزای
چون اندر این سرای نباشد به جز فریبآن به که دیده هیچ نبیند در این سرای
+ نوشته شده در شنبه هفتم شهریور 1388ساعت 20:2 توسط پدرام شهبازی بختیاری
GetBC(256);
آرشیو نظرات