از سعدی

بگذار تا بگریم ، چون ابر در بهاران

….. كز سنگ ناله خیزد ، روز وداع یاران
هر كو شراب فرقت ، روزی چشیده باشد

…. داند كه سخت باشد ، قطع امیدواران
با ساربان بگوئید ، احوال آب چشمم

…. تا بر شتر نبندد ، محمل به روز باران
بگذاشتند ما را، در دیده آب حسرت

….. گریان چو در قیامت ، چشم گناهكاران
ای صبح شب نشینان، جانم به طاقت آمد

…. از بس كه دیر ماندی، چون شام روزه داران
چندی كه برشمردم ، از ماجرای عشقت

…..اندوه دل نگفتم ، الا یك از هزاران
سعدی به روزگاران ، مهری نشسته بر دل

….. بیرون نمی توان كرد ، الا به روزگاران
چندت كنم حكایت ، شرح این قدر كفایت

….باقی نمی توان گفت ،الا به غمگساران


http://www.irantapesh.net/Detail.aspx?q=11386113014727



http://saadi.recent.ir/default.aspx?item=10454



http://www.moridemolana.com/new_page_11.htm